λοιπόν και μένα μου αρέσει η φωτογραφία. το ερώτημα είναι γιατί; δεν παρουσιάζει τίποτα το ενδιαφέρον από άποψη περιεχομένου, κάποιο γεγονός ας πούμε, κάποια σύνθεση με ένα προφανή ή και λίγο πιο καλυμμένο συμβολισμό, παρόλα αυτά προκαλεί μια συμπάθεια.
Πέρα από την επιβλητικότητα των όγκων σε συνδυασμό με το στιγμιότυπο του βέλους που δείχνει τους ανθρώπους, όλα αυτά σε ένα κάδρο με ισορροπία και ποικιλία των τόνων, προσωπικά η συμπάθεια δημιουργείται κατά βάση λόγω αναφορών από αρχιτεκτονικά έργα ή εκθέματα. Αυτό γίνεται προφανές από εδώ:
Είναι η θεα απο το δωμάτιο που εμενα στις Βρυξέλλες και αυτό μου τράβηξε την προσοχή ήταν ο σκοτεινός όγκος των κτιρίων και οι άνθρωποι που πήγαιναν στις δουλειές τους από αυτόν τον δρόμο τον πλακωμένο από το μπετόν των πολυεθνικών και τον γκρίζο ουρανό.Μια στιγμή από την καθημερινότητα μιάς μουντής πόλης.Αυτά σκεφτόμουν όταν την τράβηξα, δεν ξέρω αν λειτουργεί ετσι τελικά.
καταλαβαίνω ότι αυτά που περιγράφεις είναι ο λόγος τελικά, το εσωτερικό κίνητρο, που σε οδήγησε να σηκώσεις τη μηχανή. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα κυριεύεται από τα φορμαλιστικά στοιχεία. Είναι πολύ επιβλητικοί οι όγκοι, οι γραμμές, η τονικότητα. Και σε αυτά τα στοιχεία αναγνωρίζω το ταλέντο σου στη σύνθεση (όπως αποτυπώνεται στο κάδρο) εκείνων των συστατικών που ανταποκρίνονται στο εσωτερικό σου κίνητρο
Η ομάδα Κοντάκτ δημιουργήθηκε στην Πάτρα την άνοιξη του 2003 από ανθρώπους με ενδιαφέρον για την φωτογραφία, σαν μία συλλογικότητα η οποία, σαν πρώτο της στόχο έθεσε την διοργάνωση μιάς έκθεσης σε δημόσιους χώρους. Η λογική ήταν να ξεφύγει η φωτογραφία και κατ' επέκταση η τέχνη, από τις κλειστές αίθουσες τέχνης και να ανοιχτεί σε ένα ευρύτερο κοινό, στην κοινωνία συνολικά. Η πρώτη έκθεση με τίτλο "Η φωτογραφία κατεβαίνει στο δρόμo" έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο Πατρών, στην Γεροκωστοπούλου και στην πλατεία 'Ολγας, ενώ μοιράστηκε και ένα κείμενο που ανέφερε τους λόγους της επιλογής αυτής. Ακολούθησε μία περίοδος συναντήσεων και συζητήσεων γύρω από την φωτογραφία και την τέχνη. Το 2004 έγινε η δεύτερη έκθεση της ομάδας στο Πανεπιστήμιο, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, στα Ψηλά Αλώνια, στην πλ. Ελευθερίας και στην πλ. Όλγας.
Βρυξέλλες, 2008
ReplyDeleteΣτέφανε αυτή είναι πολύ καλή φωτογραφία!
ReplyDeleteλοιπόν και μένα μου αρέσει η φωτογραφία. το ερώτημα είναι γιατί; δεν παρουσιάζει τίποτα το ενδιαφέρον από άποψη περιεχομένου, κάποιο γεγονός ας πούμε, κάποια σύνθεση με ένα προφανή ή και λίγο πιο καλυμμένο συμβολισμό, παρόλα αυτά προκαλεί μια συμπάθεια.
ReplyDeleteΠέρα από την επιβλητικότητα των όγκων σε συνδυασμό με το στιγμιότυπο του βέλους που δείχνει τους ανθρώπους, όλα αυτά σε ένα κάδρο με ισορροπία και ποικιλία των τόνων, προσωπικά η συμπάθεια δημιουργείται κατά βάση λόγω αναφορών από αρχιτεκτονικά έργα ή εκθέματα. Αυτό γίνεται προφανές από εδώ:
http://www.labiennale.art.pl/
Είναι η θεα απο το δωμάτιο που εμενα στις Βρυξέλλες και αυτό μου τράβηξε την προσοχή ήταν ο σκοτεινός όγκος των κτιρίων και οι άνθρωποι που πήγαιναν στις δουλειές τους από αυτόν τον δρόμο τον πλακωμένο από το μπετόν των πολυεθνικών και τον γκρίζο ουρανό.Μια στιγμή από την καθημερινότητα μιάς μουντής πόλης.Αυτά
ReplyDeleteσκεφτόμουν όταν την τράβηξα, δεν ξέρω αν λειτουργεί ετσι τελικά.
καταλαβαίνω ότι αυτά που περιγράφεις είναι ο λόγος τελικά, το εσωτερικό κίνητρο, που σε οδήγησε να σηκώσεις τη μηχανή. Ωστόσο, το τελικό αποτέλεσμα κυριεύεται από τα φορμαλιστικά στοιχεία. Είναι πολύ επιβλητικοί οι όγκοι, οι γραμμές, η τονικότητα. Και σε αυτά τα στοιχεία αναγνωρίζω το ταλέντο σου στη σύνθεση (όπως αποτυπώνεται στο κάδρο) εκείνων των συστατικών που ανταποκρίνονται στο εσωτερικό σου κίνητρο
ReplyDeleteβέβαια δεν ξέρω τι έκανες και με την ψηφιακή επεξεργασία, το οποίο μάλλον είναι άλλη κουβέντα
ReplyDelete